طبیعت و هوای پاک حق مسلم نسل های آینده

با طرح یک سئوال آغاز می کنیم . شما چقدر به فکر طبیعت و هوای پاک در آن هستید و تلاش می کنید که این میراث را برای نسل های آینده حفظ کنید ؟

تعطیلات نوروز هم به پایان رسید و 13 فروردین ( روز طبیعت ) فرار رسید .

طبق رسم کهن ایرانی ، در روز طبیعت ، افراد در مناطق مختلف این کشور ، تصمیم می گیرند که به گوشه ای از طبیعت بروند و به همراه خانواده و یا دوستان خود ، این روز را سپری کنند و به اصطلاح 13 را به در کنند .

درست است که در گذشته های دور و چه بسا در همین عصر حاضر ، برخی از خرافات باعث انجام برخی کارها می شود که یک نمونه ی آن ، همین 13 به در ، یا روز طبیعت است که بر طبق باورهای قدیم چون عدد 13 ، عدد نحس بوده است و روز 13 را روز نحسی می دانستند ، در تلاش بودند که این نحسی را از خود دور کنند و به همین خاطر به بیرون از منزل می رفتند تا بر طبق باورهای خویش ، به اصطلاح ، نحسی موجود در این روز را ، به در کنند و از شر آن خلاص شوند .
دلیل ایجاد این روز به واسطه ی نیاکان و گذشتگان ما ، هر چه که بوده است ، تفاوت زیادی نمی کند ، چون مهم این است که چنین روزی ( روز طبیعت ) در تقویم تاریخ کشورمان هست و باید به آن افتخار کنیم و از آن لذت ببریم .

روز طبیعت نام زیبایی است که روی این روز گذاشته شده و به ما یادآوری می کند که وجود طبیعت برای هر نسل و هر دوره ای ، یک نیاز لازم و ضروری است ، تا آنجاکه حتی حیات ما نیز وابسته به حیات درختان و گیاهان اطرافمان می باشد .

صحبت در این باره بسیار است . صحبت هایی که هزاران دفعه گفته شده و متأسفانه گوش شنوای آن خیلی خیلی کم بوده و شاید اصلا نبوده است !

طرف حساب ما ، زمین خواران و جنگل خواران و کلا ، طبیعت خواران این کشور نیست ، چون آنها تمام قد متوجه هستند که کارشان خلاف است و می دانند که چه بلایی دارند سر درختان و گیاهان این مملکت می آورند و مثال بارز اینها ، همان مثل معروف : ” یک گوش در و اون یکی گوش دروازه است ” می باشد .

حرف ما با خودمان است که می دانیم طبیعت یک نیاز ضروری برای ما و نسل های آینده است ولی گاها ، خواسته یا ناخواسته ، صدماتی را به این معادن طلای سبز وارد می کنیم که شاید خودمان هم بی خبر باشیم .
آتش روشن کردن و خاموش نکردنش ، بیرون ریختن زباله از خودرو ، کثیف کردن آب رودخانه و حریم آن ، ریختن زباله در اطراف سکونت گاه خود در طبیعت و جمع نکردن زباله ها ، ریختن پلاستیک در طبیعت و … همگی جزء خط قرمزهای طبیعت اند و بارها و بارها درباره پرهیز کردن از این کارها در رسانه و … زیاد شنیده ایم و همیشه متأسف می شویم برای کسانی که چنین اعمالی را انجام می دهند ، ولی معلوم نیست چرا برخی از ما به وقت عمل خود ، اصلا حواسمان به کارهایمان نیست و بی توجه به طبیعت از هیچ کاری برای صدمه زدن به آن مضایقه نمی کنیم !

شاید سرنوشت فرزندانمان و نسل های آینده برایمان بی اهمیت است و نمی دانیم که با این کار ، بیشترین ضربه را به خودمان و نسل های آینده ی این سرزمین خواهیم زد و دهن کجی و بی توجهی بزرگ ما به فرزندانمان است و نه به طبیعت !

با طبیعت هرگونه که برخورد کنیم ، برخورد خواهد کرد و اگر با آن بد رفتاری شود ، واکنشی جز قهر ندارد و این قهر ، قهری است که متضرران واقعی آن فقط خود ما هستیم و آن موقع شاید ناز کشیدن از طبیعت هم فایده ای نداشته باشد .

طبیعت را بیشتر دوست داشته باشیم و با آن دوستی کنیم تا هرگز قهر آن را نبینیم .