نوزادان منبعی از احساس برای پدر و مادر خود هستند
بر کسی پوشیده نیست که تولد یک نوزاد می تواند چه تأثیرات روحی مثبتی در زندگی اطرافیان آن نوزاد داشته باشد . نوزادان تازه متولد شده منبعی از احساسات خوب می باشند ، مخصوصا برای پدر و مادر خود .
مبحث شیرینی که وقتی می خواهیم به آن بپردازیم هم قند توی دل خیلی از افراد آب می شود .
فرض کنید با تولد یک نوزاد ، شما دایی ، عمو ، خاله و یا عمه شده اید . چه حسی دارید ؟ حال فکر کنید این احساس برای کسی که تازه پدر و مادر شده است ، تا چه حد می تواند بیشتر و بالاتر از احساس اطرافیان باشد ؟
نوزادان با خود حیات دوباره می آورند ، برکت می آورند ، با خود نشاط ، شادی ، امید ، نشانه های بیشتری از ایمان و بسیاری دیگر از صفات خوب را خواهند آورد و به طور کلی ، نوزادان باعث حضور دوباره ی خدا در لحظه می شوند .
احساساتی که پدر و مادرها نسبت به نوزادان خود دارند ، احساسی می باشد که تا تجربه نشود قابل گفتن نیست و نمی شود در کلمات و جملاتی آن را خلاصه کرد و بیان داشت ، ولی چیزی که مسلم است ایجاد منبعی از احساس ، برای پدر و مادرهای آن نوزادان می باشد .
تحقیقات نشان داده است که در اکثر مواقع با تولد یک نوازد ، احساسات پدر و مادر آن نوزاد کوچک ، بیشتر و واقعی تر نسبت به قبل می شود و حس مسئولیتی در آنها به وجود می آورد که تقریبا خود را به فراموشی می سپارند و هر تلاشی می کنند تا کودک دلبندشان به خوبی زندگی کند .
در ایران شاید این مورد ، نمود واقعی بیشتری داشته باشد ، زیرا حس والدین و فرزندان به یکدیگر تقریبا تا آخر عمر وجود دارد و حتی اگر آن نوزاد یک روزه ی امروز ، جوان 30 ساله ی آینده و یا حتی بیشتر هم بشود ، باز هم از چشم پدر و مادران ایرانی ، همان کودک دیروز خودشان است که حتی ممکن است بیشتر از گذشته نیز نگران او باشند ؛ حس مسئولیتی که شاید در کمتر جایی بتوان آن را جستجو کرد و بیشتر در ایران وجود داشته باشد و در جاهای مختلف دنیا و مخصوصا کشورهای پیشرفته ، آنچنان از جایگاه محکمی برخوردار نباشد .
معمولا در جوامع غربی بعد از یک سن خاص ، رابطه ای از جنس مسئولیت بین والدین و فرزندان باقی نخواهد ماند و از جهاتی راه والدین و فرزندان از یکدیگر جدا می شود ، البته این به آن معنی نیست که فرزندان وقتی به آن سن خاص می رسند از هیچگونه حمایتی از جانب پدر و مادر خود بهره مند نیستند ، بلکه مقصود این است که مانند پدر و مادرهای ایرانی ، دارای حس مسئولیت عمیق فردی ، اقتصادی و اجتماعی نسبت به فرزندان خود نمی باشند .
به طور کلی نوزادان می توانند احساساتی را بارور کنند که شاید تا قبل از آمدنشان ، این حس های مختلف برای پدر و مادر آن کودک وجود نداشته باشد و یا لااقل یک حس دقیق ، کامل و روشنی نسبت به آن پیدا نکرده باشند .
نوزادان سرمایه های معنوی و احساسی برای والدین خود هستند ، سرمایه هایی که تا نداشته باشید ، درک درستی از آن نیز نخواهید داشت .