لکنت زبان حصاری بدور توانایی های کودک شما
کودکانی که لکنت زبان دارند ، به دلیل رفتار اشتباه مردم و واکنش همسالان خود ، گاه اعتماد به نفس خود را از دست داده و همین امر مانع بروز خلاقیت هایشان می شود
صحبت کردن از نخستین راه های انتقال اطلاعات از یک فرد به فرد دیگر می باشد و کودک از ابتدایی ترین سال های اول زندگی بدون نیاز به آموزش این مهارت را فرا می گیرد ؛ گاهی صحبت کردن با تفاوت هایی قابل لمس در بیان کلمات همراه است و اصطلاحا گفته می شود شخص لکنت دارد ، در این مواقع به دلیل سن کم همبازی ها و ناآگاهی آن ها از برخورد صحیح با دوستشان که لکنت زبان دارد و یا حتی آموزش اشتباه برخی والدین و معلمین در برخورد با کودک ممکن است شرایطی بوجود بیاید که کودک کمتر صحبت کند و از ارتباط های اجتماعی خود را عقب کشیده و دچار مشکلاتی شود .
لکنت زبان به دلایل محیطی ( محیط تربیتی سختگیرانه و استرس های ناشی ، هیجان ها و… ) و فردی ( سوابق ارثی و از این قبیل ) در سنین دو تا هفت سال بروز کرده و در صورتی که اقدامات لازم جهت رفع آنصورت نگیرد با رشد کودک همراه آن خواهد بود و البته مشکلاتی برای وی ایجاد می کند نظیر : استرس ، پرخاشگری ، ایجاد ارتباط با دیگران به سختی و… که تمامی آن ها ریشه در پایین آمدن اعتماد به نفس دارد ، مشکلات فرد با بالا رفتن سن او با توجه توقعی که از خویش دارد بیشتر می شود مانند عدم موفقیت در موقعیت های اجتماعی ( شغل و.. ) در نتیجه در هر رده ی سنی می توان انتظار بروز افسردگی را داشت .
لکنت زبان انواع مختلفی دارد ، از مکث های ناگهانی و غیر ارادی بین کلمات گرفته تا طولانی بیان کردن برخی حرف های کلمات ، تکرار سریع برخی حروف و… می باشد ، کودکی که سن پایینی دارد و لکنت خود را کاملا احساس نکرده به مراتب سریع تر و راحت تر بر لکنت زبان خود غلبه می کند ( با تمرین های مستمر والدین ) نسبت به کودکی که لکنت زبانش شدت گرفته و در گروه دوستی خود به آن اشاره شده است و کاملا آن را لمس کرده ، همچنین احتمال بروز مشکلات روانی ناشی از لکنت زبان در حالت دوم بیشتر است .
لکنت زبان یک بیماری نیست و افرادی که برخورد مناسبی با این تفاوت گفتاری ندارند پیش از همه نیاز به درمان دارند ولی در حالت کلی درمان لکنت زبان را گفتاردرمانی می گویند و برای هر سنی قابل استفاده است ، ولی نسبت به سن فرد و واکنش هایی که از محیط دیده است طول درمان ها مختلف می باشد که در بهترین حالت شش تا هشت ماه زمان می برد .
رفتار هایی که معمولا در مقابل فرد دچار لکنت نباید انجام داد کاملا قابل حدس و طبیعی هستند ، بی حوصلگی از خود نشان ندهید چه در رفتار و چه در گفتار ( کلمات توهین آمیز به کار نبرید ، جمله ی شخص را کامل نکنید و… ) ؛ مراعات های بیجا نکنید که شخص احساس کند تفاوتی با سایرین دارد حتی لازم نیست بگویید تمرکز داشته باش ، شمرده تر و… این کلمات کمک کننده که نیست هیچ ، شرایط را بدتر می کند .
والدین باید به کودک دچار لکنت زبان خود آموزش دهند که خجالت زده نباشد و او را طوری آموزش دهند ( با کمک روش هایی که در مراکز گفتار درمانی بیان می شود ) که با لکنت خود روبه رو شده و مکث های عمدی و بجا در گفتار ، روند آن را در دست بگیرد .
در آینده روش های درمانی لکنت زبان را در مطلبی جداگانه بررسی خواهیم کرد .